SZATAN-KOMUNISTA: SATANIC REDS

Czczony przez zwolenników Satanic Reds Szatan z sierpem i młotem – spadkobierca Roosevelta, a zarazem połączenie folkloru Środkowej Azji z ideami Lovecrafta – znacząco różni się od Szatana wszystkich pozostałych satanistów.

Szerokie grono osób, które odwołują się do LaVeyaⁱ, nie waha się używać w odniesieniu do siebie przymiotnika „satanistyczny” lub przynajmniej „szatański”. Wiele innych, często nie bez racji, skarży się na zamęt siany przez media, które nie odróżniają satanizmu od „ścieżki lewej rękiⁱⁱ”. Do tej ostatniej zaliczane są bądź to ruchy, których członkowie czynią rytualny albo magiczny użytek z własnej seksualności, bądź to – bardziej ogólnie – wszystkie formy magii i religii, które nad posłuszeństwo przekładają wolność, a nad reguły i konwenanse – odrzucenie wszelkich ograniczeń zarówno w sferze moralnej, jak i seksualnej. Patrząc z tej perspektywy, do ścieżki lewej ręki – ale nie do satanizmu – należałoby zaliczyć wszystkie nurty thelemickie i crowleyańskieⁱⁱⁱ, znaczną część wicca^iv, a także wiele innych form magii ceremonialnej. Fiński badacz Kennet Granholm utrzymuje, że do tej kategorii można by włączyć również większość organizacji satanistycznych. Granholm krok po kroku spycha do lamusa słowo „satanizm”, przekonany, że budzi ono zbyt żywe kontrowersje i „wywołuje negatywne skojarzenia nie tylko u przeciętnego człowieka, ale też wśród uczonych, których kompetencje w tej materii nie są zbyt wysokie” (F. K. Granholm, s. 97).

Inne teksty z miesięcznika Lux 3/4 Okultystyczne Totalitaryzmy

Osobiście nie pochwalam tej propozycji – podobnie jak nie pochwalają jej ci, którzy idą w ślady LaVeya i lubią nazywać siebie satanistami – podzielam jednak pogląd, że nie wszystkie grupy zaliczane do ścieżki lewej ręki są organizacjami satanistycznymi. Jako przykład można tu wymienić rozległy świat magii chaosu, dla którego głównym punktem odniesienia jest Austin Osman Spare (1886-1956), niezależny i heretycki spadkobierca Crowleya. Do nurtu tego należy również organizacja Rune-Gild, która – choć w 1980 roku w Teksasie założył ją członek Świątyni Seta^v, Stephen E. Flowers – nie jest formacją satanistyczną (jej członkowie praktykują magię ceremonialną, czyniąc przy tym użytek z pradawnych run), a także zgromadzenie Dragon Rouge – Ordo Draconis et Atri Adamantis, założone w Sztokholmie przez Thomasa Karlssona. 31 grudnia 1989 roku, po pierwszych dwunastu miesiącach działalności za zamkniętymi drzwiami, Dragon Rouge otworzyło podwoje dla ludzi z zewnątrz. Organizacja liczyła już wówczas kilkuset członków, a w 2000 roku zawitała również do Włoch. Jej przedstawiciele czerpią inspirację z wielu źródeł – od Crowleya do Evoli^vi, od Lovecrafta^vii do tantryzmu, od kabały do mitologii nordyckiej – magia chaosu^viii wydaje się jednak zajmować wśród nich czołową pozycję. Członkowie Drago Rouge przywołują w swoich rytuałach dziesiątki bóstw i demonów, nie wyłączając Szatana, Lucyfera i Lewiatana, ale „ich rozumienie tychże istot znacząco się różni od rozumienia chrześcijańskiego” (F. K. Granholm, s. 95). Wśród imponującej mnogości odniesień, których bezustannie przybywa, Szatan i Lucyfer nie wysuwają się na pierwszy plan, można więc zgodzić się z Granholmem i uznać, że z technicznego punktu widzenia stowarzyszenie to nie jest satanistyczne.

Pod kategorię satanizmu można natomiast podciągnąć pewną amerykańską grupę, której członkowie czerpią wprawdzie inspirację z Dragon Rouge, ale znajdują się także pod wpływem innych stowarzyszeń. Charakter omawianej organizacji jest ze wszech miar osobliwy i trudno byłoby ją zaliczyć do któregoś z omówionych wyżej nurtów. Korzenie Satanic Reds – bo o tej grupie mowa – sięgają lat sześćdziesiątych XX wieku, kiedy to Tani Jantsang badała w Nowym Jorku rytualny i magiczny potencjał pism Lovecrafta. Jantsang, z pochodzenia Mongołka, utrzymywała, że poprzez literaturę i mistykę (a dokładniej sny) Lovecraft nawiązał kontakt z czarną magią „turańską”, którą – jeśli wierzyć przedstawicielom pewnych nurtów politycznych i kulturalnych – tradycyjnie parały się ludy zamieszkujące płaskowyże Azji Środkowej od Mongolii po Turcję^ix. Jantsang twierdziła, że jej krewni zgłębiali tajniki tej formy magii od pokoleń. W roku 1965 nawiązała rzekomo stosunki z Societas Selectus Satanas, z którą współpracował pisarz science fiction i wielbiciel Lovecrafta Lin Carter (1930-1988). W 1969 roku Jantsang przystąpiła do Starry Wisdom, kolejnego stowarzyszenia inspirowanego Lovecraftem, a w 1974 roku wraz z przyjacielem Philipem Marshem założyła grupę Kishiti. Nazwa stowarzyszenia pochodziła od słowa Kish – nazwy starożytnego miasta Summerów leżącego nieopodal Babilonii, z którym według mitologii sumeryjskiej wiąże się powstanie świata.

Początkowo uwagę członków Kishiti absorbowała głównie działalność Lovecrafta, z czasem jednak elementy fikcji zostały zepchnięte na drugi plan i do głosu doszła „czarna tradycja” w najczystszej postaci. W roku 1989 przyjaciele Jantsang zaczęli rozprowadzać materiały poświęcone magii turańskiej wśród adeptów organizacji satanistycznych, twierdząc, że stanowi ona zarazem najstarszy fundament i ostateczne dopełnienie kultu diabła. Konflikty z satanistami różnego autoramentu utwierdziły ich jednak – pomimo wysiłków LaVeya, który nadaremnie starał się zwerbować zwierzchników grupy do swojego Kościoła – w przekonaniu, że współczesny satanizm został skażony przez wpływy neonazistów. Członkowie Kishiti poważnie zainteresowali się wówczas polityką, zwłaszcza marksizmem.

W roku 1997 powstało stowarzyszenie Satanic Reds, w którego herbie na tle tradycyjnego satanistycznego pentagramu widnieją sierp i młot oraz slogan Power to the people – Join the revolution!. Dzięki umiejętnemu korzystaniu z dobrodziejstw Internetu^x grupa zdobyła pewien rozgłos wśród wszystkich tych, którzy – jako adepci, naukowcy czy zwykli ciekawscy – interesują się satanizmem. Zapytani o to, czy rzeczywiście są satanistami, przedstawiciele organizacji odpowiadają niejednoznacznie: „Część członków i założycieli Satanic Reds woli nie postrzegać tego, co reprezentujemy, w równie zachodnich kategoriach jak Szatan czy satanizm. Wielu innych upiera się przy stwierdzeniu, że czarna tradycja jest esencją satanizmu”. Mimo tych rozbieżności zwolennicy filozofii Satanic Reds zgodnie postrzegają Szatana jako Sat i Tan, Bycie i Stawanie Się, a także jako Lovecraftowskiego Nyarlathotepa^xi, wysłannika chaosu. Członkowie grupy starają się posługiwać terminologią turańską czy też – bardziej ogólnie – wschodnią, obcą tradycji hebrajskiej, chrześcijańskiej oraz islamskiej. Jasper Petersen zalicza zatem Satanic Reds, podobnie jak Świątynię Seta, do kategorii satanizmu religijnego, przeciwstawionego racjonalistycznemu satanizmowi LaVeya (J. Petersen, s. 439).

Inne pytanie, na które przedstawiciele organizacji mogliby odpowiedzieć wymijająco, brzmiałoby: „Czy jesteście komunistami?”. Marksistowskim hasłom Satanic Reds towarzyszy niezbyt radykalny statalizm. Członkowie stowarzyszenia lubią powoływać się na new deal amerykańskiego prezydenta Franlina Delano Roosevelta (1882-1945), a akronim SR odnoszą nie tylko do nazwy grupy, lecz również do pojęcia social realism – realizmu socjalnego, który jest czymś więcej niż zwykły socjalizm. Utrzymują oni, że unowocześniona wersja programu Roosevelta, który w 1929 roku uchronił świat przed katastrofalnymi skutkami kryzysu gospodarczego, mogłaby złagodzić kryzys, jaki dał o sobie znać w roku 2008. Jedno nie ulega wątpliwości: czczony przez zwolenników Satanic Reds Szatan z sierpem i młotem – spadkobierca Roosevelta, a zarazem połączenie folkloru Środkowej Azji z ideami Lovecrafta – znacząco różni się od Szatana wszystkich pozostałych satanistów.

Przedstawiciele Satanic Reds – podobnie jak inni sataniści – nie protestują, kiedy zalicza się ich do ścieżki lewej ręki. Można powiedzieć, że w pewnym sensie wszyscy czciciele Szatana są adeptami tegoż nurtu, jednak nie wszyscy adepci ścieżki lewej ręki są satanistami. W paradoksalny sposób potwierdził tę teorię John Smulo, pastor baptysta, spełniający swą duchową posługę w Australii i Stanach Zjednoczonych. Zdecydował się on porzucić ton polemiczny i uważnie przestudiować poświęconą satanizmowi literaturę akademicką. Zaznajomiwszy się z nią, zaprosił do dialogu współczesnych satanistów i w przyjaznym tonie wytłumaczył im, że jeśli ścieżka lewej ręki zakłada dominację jednostek silnych nad słabszymi oraz odrzucenie wszelkich zasad moralnych, posłuszeństwo względem jej doktryny byłoby niebezpieczne, a wręcz niszczące. Jeżeli jednak zwolennicy tego nurtu – a więc i sataniści – odrzucają nie moralność, lecz moralizatorstwo, konformizm i jednomyślność, która zabija indywidualizm, naprzeciw ich oczekiwaniom może wyjść jedynie chrześcijaństwo.

Smulo pochwalał chrześcijaństwo za jego surowe, lecz słuszne podejście do sfery seksualności i przestrzegał przed myleniem go z konwencjonalnym czy purytańskim moralizmem. Obnażywszy nieszczerość intencji i mistyfikacje ich lidera, pastor zachęcał satanistów, aby podążyli za nim ścieżką „chrześcijańskiej filozofii lewej ręki” (J. Smulo, s. 243-259).

Rozdział książki Satanizm: historia, mity autorstwa Massimo Introvigne [tytuł oryg.: I satanisti, wyd. Sugarco Edizioni] udostępniony dzięki uprzejmości Wydawnictwa św. Stanisława BM.

Publikacja do nabycia tutaj: http://sklep.stanislawbm.pl/pl/p/Satanizm-historia%2C-mity-Massimo-Introvigne-dodatkiem-jest-film-na-plycie-DVD/1397

Dolne przypisy pochodzą od redakcji miesięcznika LUX

Tekst pochodzi z miesięcznika Lux nr 3/4. Dostępny tutaj.

***

Bibliografia:

F. K. Granholm, Embracing Others than Satan: The Mutiple Princes of Darkness in the Left-Hand Milieu, w: „Contemporary Religious Satanism: A Critical Anthology”, red. J. Aa. Petersen, Farnham 2009.

T. Karlsson, Uthark: Nightside of the Runes, Sundbyberg 2002.

J. Aa. Petersen, Modern Satanism: Dark Doctrines and Black Flames [w:] “Controversial New Religions”, red. J. R. Lewis, J. Aa. Petersen, Oxford 2004.

J. Smulo, Reaching Nietzschean individualists: toward a contextualized apologetic to LaVeyan Satanism [w:] “Encountering New Religious Movements: A Holistic Evangelical Approach”, red. I. Hexham, S. Rost, J. W. II. Morehead, Michigan 2004.

The Nine Satanic Postualtes: Statements of Satano-COMMUNE-ist Reality, Satanic Comm-UNITY [w:] “The Encyclopedic Sourcebook of Satanism”, red. J. R. Lewis, J. Aa. Petersen, Nowy Jork 2008.

Prof. Massimo Introvigne (ur. 1955 r.) – włoski socjolog, religioznawca, założyciel i kierownik Ośrodka Badań Nowych Religii (CESNUR) w Turynie oraz dyrektor Obserwatorium Wolności Religijnej działającego przy włoskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Autor publikacji związanych z nowymi ruchami religijnymi.